Adını vermeyeceğim kaynaklar bana birçok başka hazırlık merkezinde de kağıt üzerinde benzer puanların istendiğini ama pratikte 5.0 ya da 5.5’lik düzeylerde işlem yapıldığını söylediler.  Bu arada, bugünlerde İngiliz mahkemelerince verildiği söylenen o kesin mahkeme emri (“super injunction”) birisi için başvurdum ve bunun benden ricacı olan bir “konuk blogcu” tarafından yazıldığında ısrar edeceğim!

Yalnızca bilesiniz diye… 

​

CEFR B2/C1 ayrımı (IELTS’deki 5.0 – 7.0 farkı gibi) akademik çalışmalar için en önemli “dönüm noktasıdır” (ve pek çok öğrencinin dilsel “fosilleşme”de duvara çarpıkları yerdir). CEFR’ın B2 ve C1 seviyeleri arasındaki fark çok belirgindir çünkü akademik bağlamda çok daha karmaşık öğrenme ve materyalle başa çıkabilme becerisine sahip olunup olunmadığını yansıtmaktadır!

B2 ile C1 arasındaki “boşluk” aynı zamanda birçok öğretmenin öğrencilerin “İngilizce konuşamadıkları”nı söylemlerinin de nedenidir (B2’nin iletişimsel ve eylemsel becerileri hâlâ “sınırlı”dır – daha karmaşık metinleri anlama becerisi de sınırlıdır). Üniversitenin ilk yıl programlarında ders veren öğretmenler öğrencilerinin ne üretebildiğini “Birinci Gün” duyarlar ve hazırlık “mezunları”nı hemen eleştirirler – dil öğrenmeyi bir tarafa bırakın, “konuşmanın” bile karmaşıklığını gerçekten anlamadan.

Konuşma, yıllardır olduğu gibi, en “görünür” beceridir ve birçokları için dil öğrenmenin en “gerçek” ölçütüdür – ne var ki, aynı zamanda pek çok hazırlık merkezinin de en az üstünde durduğu alandır – pek çok öğrencinin (ve öğretmenin de) konuşmanın dil öğrenmesinin bir parçası olduğunu düşünmeleri üzücü bir gerçektir ama,aslında konuşma dil öğrenmenin en iyi “araçlarından” biridir.

Birçok hazırlık takımı bu “güçlüğü” görmeye başlamış ya da bununla başa çıkmaya “zorlanmıştır” çünkü 2005-06’da Anadolu Liseleri’nin aldığı kararının etkilerini hissetmeye başlamışlardır (hatta bazı “başlıca okullarımızın”).

Bu tür “rakamların” öneminin fark edilmesi pek çok hazırlık merkezini haftalık sınıf saatlerini şişirmeye, 3. “yaz okulu sömestr”i açmaya (ya da 5. yaz okulu modülü) hatta daha çok öğrencinin ilk yıla başlamasını sağlamak için standartları düşürmeye itmiştir (İngilizce akademik programlarda gerekli seviyeyi gerçekten ölçmeksizin) …

Kendimize, bu şekilde davranarak bu öğrencilere gerçekten de iyilik mi yaptığımızı yoksa onları “başarısızlığa” mı ittiğimizi sormalıyız (ya da en azından daha düşük seviye öğrenmeye).

Pek çok işveren bunu yıllardır yaptığımızı söylüyor. . . ve bu konuda da fikirlerini açıkça ortaya koyuyor!

Ben öyle düşünüyorum ki (ama bu benim kişisel görüşümdür ve yalnızca “tecrübelerimle” desteklenmektedir) 900-1000 GLHs, B2+ düzeyi için gerekli olan gerçekçi orandır (yani hazırlık için 40-haftalık “öğrenme yılı”nda haftada 25-saat). Ama yine de “kaliteli öğretim” konusu önemlidir…

Aslında bu daha gerçekçi tahmin de tamamıyla başlangıç düzeyinde olan öğrencilerin neden tek bir hazırlık yılında bu denli yoğun programları olduğunu göstermektedir (özellikle de devlet üniversitelerinde).

AMA…daha fazla eğitim ve değerlendirme kültürüne sahip dil eğitmenleri (yani öğrenme, öğretme ve değerlendirmeyle ilgili gerçekten yeterli bilgi sahibi olanlar) Öğretmenin Örenmeyle aynı anlama gelmediğini de bilirler.

Aynı zamanda hazırlık sınıfının yalnızca dil öğrenmeden ibaret olmadığını da bilirler – öğrencilerin “etkili dil öğrenimi”ni gerçekleştirebilmeleri için kişisel gelişim, çalışma, öz değerlendirme ve “kişisel güvenilirlik ve disiplin”a de önem vermeleri gerekmektedir (GLH’nin yanı sıra).

Özellikle de dil öğrenmenin arkasında yatan “neden” İngilizce lisans öğretimini takip etmekse.

Sorun şudur ki, aylar boyunca haftada 25 saat hazırlık sınıfında sıkışıp kalmak, çok fazladır (öğretmenler bu konuda hemfikirdir) – üzgünüm demek, dil öğrenimini yürütmenin etkili bir yolu değildir.

GLH’nin büyük bir bölümü (öğretmenlerce beceri geliştirme alanlarında hazırlanmış uzman eğitim, öğrenciler tarafından yapılan anlamlı yansıma ve öz değerlendirme, öğretmenlerin zamanında ve odaklanmış geri bildirimleri yerine) “dilbilgisi kuralları ve transformasyon alıştırmaları”na ayrılmışsa ya da bu dersler öğretmenler tarafından öğrencilerin ağzına tıkıştırılan alıştırma kağıtlarından meydana geliyorsa, durum özellikle böyledir

Baksanıza “bölüm ya da sınıf” konusuna değinemedik bile – sizce 25+ kişilik sınıflarda gerçekten de etkili bir dil öğrenmesi yaratabilir miyiz?

Eğer tersi geçerli olsaydı, hazırlık sınıfları ya da okullarına zaten hiç ihtiyaç olmazdı!

Sonuç olarak, eğer “çözümlerimiz” “öğretim”, GLHs ve 19. yüzyılın “öğrenmenin doğası”na dair varsayımlarıyla şekillenirse, istediğimiz ya da öğrencilerimizin gerçekten ihtiyacı olan sonuçlara asla ulaşamayız.

Eğer Türkiye’de dil öğrenimini bu şekilde “tamir etmeyi” planlıyorsak, öğrencilerimizin hiçbir şansı yok demektir!